जान नसकेको बाटो

 "पेप्सीकोला, सानोठिमी, भक्तपुर" भन्दै सहचालक दाजुले दोहोर्याएको सुनेपछि आफ्नो पाइला अलिक छिटो लम्काउँछु सिट भेटिने आशमा । बागबजारको खुट्टा टेक्न नसकिने भीडमा म जस्तो होचा , कद भएका हरु हुतिएर कहाँ पुग्छौँ। गाडी चडेपछि मेरा आँखाले सिट छ कि भनी हत्तपत्त हेर्छन्। भाग्यवश कहिलेकाहीं शित्तल पर्ने तर्फ पर्छ त कहिलेकँहि भग्यैले घामपर्ने  तर्फ मिल्छ।  खैर एउटा सिट मिले मा ठूलै भाग्यमानी हुँ भनी आफैलाई मान्छु। कहिले काँही अशक्त बस्ने सिट भेटिन्छ, बीचमा कोही वृद्ध या अशक्त  गाडीमा चडे  सिट छोडिदिन्छु। हजुरले सिकाएको संस्कार भुलेको छैन आमा। तर कहिलेकाहीँ  महिनावारीका बेला सार्है गार्हो हुन्छ आमा। ढाड कटकट खाएर पेट उस्तै दुखेको हुन्छ। झोला का किताब , कपी र कहिलेकाहीँ ल्यापटप ले गर्दा निकै भारी भएको हुन्छ। धोविधारा मार्ग बाट बस स्टेण्ड सम्म पुग्दा लखतरान भएको हुन्छु। येस्तो बेलामा अशक्त काे सिट पाए भने पनि कोही वृद्ध ले ठाँउ मागे छोडिदिन्छु। एकचोटी महिनावारी कै बेला महिला सिट पाएको थिएँ । एकजना ३४-४० उमेरको आन्टीले," तिमी जस्तो जवान किन बस्न पर्यो सिटमा लु छोडीहाल त बहिनी "भन्दै  चर्को आवाज गर्न लॉगिन । नचाइने हल्ला गर्दै थिइन् मेरो केही जवाफ दिने मोड थिएन त्यसैले चुपचाप लागे।  यसो सोचे कुरा पनि ठिकै हो जवान नै छु ,यो उमेरमा त बाबा ले बिहान ४ बजे बाट ९ बजेसम्म 4 कान्ला खेत जोतेर साइकल हाँकेर स्कूल पढाउन जानु हुन्थ्यो रे।" हुन त यि आन्टी लाई पनि के थाहा र मेरो कथा " भन्ने पनि सोचेँ । त्यही सोची "बस्नुस् आन्टी " भनी सिट खाली गरिदिएँ। 

 बसमा हुँदा कानमा इएरफोन लगाउँछु ताकि त्यो हल्ला स्वरले मेरो मोड आजै खराब नगरोस्। गीत सुन्दै डेरा फर्कदै गर्दा त्यो भीड बसमा मान्छेको चेपबाट  हेर्दा कोटेश्वर आइपुगेको हुन्छ ।

कहिलकाहीँ मौका मिल्दा बसको पछाडि लेखिएको सायरी पढ्ने गर्छु ।"भारतको गाडी ,खाडीको तेल  कमाउने रमाउने भाग्यको खेल ",

"गोली सिसाको ,मेरो माया किन रिसाको " जस्ता रमाइला लाग्ने र कतिपयले गहिरो भावना बोकेको सायरी  देख्छु। 

एकदिनको कुरा मैले भाग्यवश झ्यालको सिट पाएको थिएँ। त्यो सिट सहचालक दाजु उभिने तर्फ थियो।  कोटेश्वरकाे चोकमा  झ्याल बाहिर हेर्दा  ,लगभग २ ब काे बच्चा  र साथ मा आफ्नो सानो पेट पाल्ने भाँडो , जहाँ उनी पानी , जुस , अलिअलि किरानाका सामानलाई लिएर  रोड साइडमा बसेकी थिइन्। बच्चो खुर्र दगुरेर सडक तर्फ गयो । भीड एकदम थियो बाटो मा गाडी हरु तेज तेज ले गुडिरहेका थिए । बच्चो कुद्दा कुद्दै खिर्र सिटी बज्यो  ,महानगर प्रहरी हाथमा लौरा बोकी रोड साइड मा दोकान  राख्नेको समान जफत गर्न आएका रहेछन्।  ती आमालाई अापत पर्यो बच्चो जोगाउन दगुर्ने या पेट जोगाउन समान लिएर दगुर्ने।

 म मेरो घाँटी तन्काएर, मेरो आँखा ले भ्याए सम्म हेरिरहें। मेरो बस निकै पर पुगिसकेको थियो ।  मैले हेरी सक्नै नपाई अर्को बस आएर छेलिदियो।

मैले ती आमाले आफ्नो बच्चालाई च्याप्प समाएर अङ्गालो  मात्र हालेको देख्न पाएकी भये  मलाई मेरी आमाको न्यासरो मेटिने थियो होला। सायद त्यो दिन हामी दुवैजना निदाएनौँ , ती आमा भोलि बच्चोलाई के खुवाउने भन्नी पिरमा अनि म त्यसपछि के भयो होला भन्ने उत्सुकतामा।

यही हुँदाहुँदै जडिबुटी आइपुग्छ , आफूलाई अगाडिको कुराबाट भुलाउन दायाँ तर्फ हेरेँ। एका तिर मेरो घर ,मेरो गाउँजाने बाटो , एकातिर मेरो अँध्यारो ,एक्लो डेरा जाने बाटो।

मेरो मन निकै आत्तिन्छ त्यहाँ आइपुग्दा । थाहा त छ घर पुग्न म
लाई १२ घण्टा लाग्छ तर मेरी आमा ,मेरो बाबा र मेरी बहिनी  जहाँ हुनुन्छ त्यहाँ पुग्न मलाई यही सीधा बाटो जानुपर्छ।

तर अफसोस मेरा सपनाका बाटा बायाँ तिर छन्। हो यो सपना मैले नै आफैँ रोजेकी हुँ। मेरो उडान भर्न  मैले मेरो सपनाको बाटो जानुपर्छ । म ओर्लिएर निस्किन मिल्दैन। मैले मेरो सपना बिर्सिन मिल्दैन। तर यो तीन तर्फ जाने (जडिबुटी चोक) काे बाटोले दिनमा दुई पटक मेरो खुट्टा र मन अठ्याउँछ।